สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 21 นะครับ กำลังจะ 22 ครับชีวิตผมตอนนี้ปกติมากๆครับเหมือนเด็กทั่วไปแต่
เรียนอยู่ที่อังกฤษเลยอาจจะมีสังคมของเด็กที่นุ้นและเด็กไทยอยู่ครับ แต่มีสิ่งนึงที่ผมสงสัยครับ
คือในตอนนี้ผมข้อนช้างจะมาคลุกคลีกับคนอายุ 30 กว่าๆด้วยการที่ผมทำงานกับพวกพี่ๆเค้า + แฟนเก่าผมอายุประมาณนี้ด้วยคับ
คือผมได้ยินมาหลายคครั้งแล้วที่คนอายุประมาณ 30 กว่าๆ เขาจะคุยกับเพื่อนเขาว่า เออเด็กเดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนพวกเราในสมัยก่อนแล้ว
ที่ไม่รู้ว่าที่บ้านทำงานอะไร พ่อแม่ทำอะไร หรืออะไรทั้งนั้น แต่ที่รู้ๆคือเราเป็นเพื่อนกัน
แต่ในสมัยนี้คือก่อนจะคบกันต้องรู้ว่าเออ เธอทำงานอะไร พ่อแม่ทำงานอะไร อะไรแบบนี้ครับ(ซึ่งผมยอมรับว่ามันข้อนข้างจริงมาก)
แและผมก็เกิดคำถามในใจขึ้นมาครับ ว่าจริงๆเพื่อนของผม มีใครบ้าง ? คนที่ผมโทรหาปรึกษาทุกวัน คนที่เราาคิดว่าสนิทมาก
จริงๆแล้วเราสนิทกันเพาะสถานะที่บ้านด้วยรึเปล่า (คำตอบคำใช่)
แต่ไม่ว่าผมจะหาคำตอบหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมยอมรับว่าผมอยู่ในสังคมแบบนี้เหมือนกัน
ขออภัยนะครับถ้าผมจะพูดอะไรที่มันเป็น mindset ที่ข้อนข้างแย่ แต่พูดตรงๆว่า ถ้าเพื่อนที่มหาลัยก็คือเพื่อนที่มหาลัย ก็ไม่ใช่เพื่อน
ก็แค่เพื่อนที่ต้องจบไปด้วยกัน และจะแยกกลุ่มออกมาคือเพื่อนที่เราตามหาและอยากอยู่ด้วยกัน คนละแบบกัน
และผมก็มีความรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องคุยอะไรมากกับกลุ่มมหาลัย หรือเพื่อนที่ไทย ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน
ความคิดที่มีแต่เพื่อนที่คอยดูเรื่องธุรกิจกัน ความคิดที่ว่า บ้านเราทำอันนี้ ในอนาคต เราสามารถช่วยธุรกิจคนนี้ได้และคนนี้ก็สามารถช่วยเราได้
ต้อง keep conection เอาไว้นะ แต่ผมคิดแบบนี้ตั่งแต่ ม 3 และผมจำได้คือมีเพื่อนผมเรียน ทนายของทางภาคพิเศษ ตั่งแต่ ม4 ผมก็เริ่มคิดแบบนั้น
มาตลอด จนลืมไปว่าจริงๆแล้วคิดตอนไหนเหมือนกัน และลืมไปว่าจริงๆแล้วความจริงใจคืออะไร แต่ถ้าถามผมจริงๆเลย
ถามว่าผมสนใจเรื่องความจริงใจไหม ผมสนนะครับ แต่ตัวผมเองผมคิดว่าคนเราทุกคนต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง เพื่อนคือแค่ที่ปรึกษาในเรื่องต่างๆ
เหมือนเรื่อง sex ก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติที่คนเราบางทีจะมีความเห็นแก่ตัวหรืออะไรเพื่อปกป้องตัวเอง
แต่ที่ผมมาพิมในวันนี้เพราะผมอยากกจะรู้ว่า พี่ๆทุกคนในวัย 30 คิดอย่างไรกับคนในยุค generation ของผมกันบ้างครับ
และพี่ๆทุกคนมีอะไรจะเตือนพวกเราบ้างครับ
ผมจะเข้ามาพูดถึงเรื่องสังคมของเด็กยุค generationนี้ กับ generation ของคนอายุ 30-40 ว่าตอนนี้ไม่มีความจริงใจอยู่ในสังคม
เรียนอยู่ที่อังกฤษเลยอาจจะมีสังคมของเด็กที่นุ้นและเด็กไทยอยู่ครับ แต่มีสิ่งนึงที่ผมสงสัยครับ
คือในตอนนี้ผมข้อนช้างจะมาคลุกคลีกับคนอายุ 30 กว่าๆด้วยการที่ผมทำงานกับพวกพี่ๆเค้า + แฟนเก่าผมอายุประมาณนี้ด้วยคับ
คือผมได้ยินมาหลายคครั้งแล้วที่คนอายุประมาณ 30 กว่าๆ เขาจะคุยกับเพื่อนเขาว่า เออเด็กเดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนพวกเราในสมัยก่อนแล้ว
ที่ไม่รู้ว่าที่บ้านทำงานอะไร พ่อแม่ทำอะไร หรืออะไรทั้งนั้น แต่ที่รู้ๆคือเราเป็นเพื่อนกัน
แต่ในสมัยนี้คือก่อนจะคบกันต้องรู้ว่าเออ เธอทำงานอะไร พ่อแม่ทำงานอะไร อะไรแบบนี้ครับ(ซึ่งผมยอมรับว่ามันข้อนข้างจริงมาก)
แและผมก็เกิดคำถามในใจขึ้นมาครับ ว่าจริงๆเพื่อนของผม มีใครบ้าง ? คนที่ผมโทรหาปรึกษาทุกวัน คนที่เราาคิดว่าสนิทมาก
จริงๆแล้วเราสนิทกันเพาะสถานะที่บ้านด้วยรึเปล่า (คำตอบคำใช่)
แต่ไม่ว่าผมจะหาคำตอบหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมยอมรับว่าผมอยู่ในสังคมแบบนี้เหมือนกัน
ขออภัยนะครับถ้าผมจะพูดอะไรที่มันเป็น mindset ที่ข้อนข้างแย่ แต่พูดตรงๆว่า ถ้าเพื่อนที่มหาลัยก็คือเพื่อนที่มหาลัย ก็ไม่ใช่เพื่อน
ก็แค่เพื่อนที่ต้องจบไปด้วยกัน และจะแยกกลุ่มออกมาคือเพื่อนที่เราตามหาและอยากอยู่ด้วยกัน คนละแบบกัน
และผมก็มีความรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นต้องคุยอะไรมากกับกลุ่มมหาลัย หรือเพื่อนที่ไทย ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน
ความคิดที่มีแต่เพื่อนที่คอยดูเรื่องธุรกิจกัน ความคิดที่ว่า บ้านเราทำอันนี้ ในอนาคต เราสามารถช่วยธุรกิจคนนี้ได้และคนนี้ก็สามารถช่วยเราได้
ต้อง keep conection เอาไว้นะ แต่ผมคิดแบบนี้ตั่งแต่ ม 3 และผมจำได้คือมีเพื่อนผมเรียน ทนายของทางภาคพิเศษ ตั่งแต่ ม4 ผมก็เริ่มคิดแบบนั้น
มาตลอด จนลืมไปว่าจริงๆแล้วคิดตอนไหนเหมือนกัน และลืมไปว่าจริงๆแล้วความจริงใจคืออะไร แต่ถ้าถามผมจริงๆเลย
ถามว่าผมสนใจเรื่องความจริงใจไหม ผมสนนะครับ แต่ตัวผมเองผมคิดว่าคนเราทุกคนต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง เพื่อนคือแค่ที่ปรึกษาในเรื่องต่างๆ
เหมือนเรื่อง sex ก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติที่คนเราบางทีจะมีความเห็นแก่ตัวหรืออะไรเพื่อปกป้องตัวเอง
แต่ที่ผมมาพิมในวันนี้เพราะผมอยากกจะรู้ว่า พี่ๆทุกคนในวัย 30 คิดอย่างไรกับคนในยุค generation ของผมกันบ้างครับ
และพี่ๆทุกคนมีอะไรจะเตือนพวกเราบ้างครับ